۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۳ - ۲۲:۳۶
خانه » فرهنگ و هنر (برگه 54)
خانه ای که در آن زندگی می‌کنم دو حسن دارد؛ اول، همسایه‌ای است که یک دیوار با او فاصله دارم. بانویی به غایت، مهربان و خوش‌اخلاق که ۸۱ سالی از عمرش می‌گذرد و من لذتی از هم‌صحبتی با او می‌برم که در ۳۴ سال گذشته هیچ‌گاه تجربه نکرده‌‌ام.
گزارش پیش رو، خرداد ماه سال ۱۳۸۳ نوشته و در روزنامه بشیر مازندران منتشر شده بود. پیشنهاد ما این است؛ بخوانید و خودتان قضاوت کنید؛ حال امروز ما را.
اینجا مازندران است؛ سرزمینی در شمال ایران و امروز روزی از فصل نشای شالیکاران در ماه خرداد.
در آخرین کنسرت گروه محلی کایر در ساری به دعوت یکی از نوازنده های گروه، به تماشای برنامه نشستم. اجرا بهتر از حد انتظارم بود. تنها بودم و همین بی هم صحبتی، گاه فرصت تخیل و برنامه ریزی میان دو اجرا برایم فراهم می کرد. دلم می خواست بانوان گروه
وسیقی محلی در حقیقت در لحظه خواندن یا نواختن هستی می یابد و حیات آن به اراده و روش دلخواه اجرا کننده آن بستگی دارد،در این حال آفرینش و اجرا درهم آمیخته به طوری که اجرای موسیقی بر پایه نت یا نوشته، چیزی مطلقاً ناشناخته است.
غفلت نمی کنم و در یکی از روزهای بهاری شمال، سبد خریدم را برمی دارم و از خانه خارج می شوم. نه اشتباه نکنید به بازارچه میوه و سوپر مرغ و ماهی نمی روم. تصمیم گرفته ام سری به بازار محلی دیارم بزنم و کمی از حال و هوای تازه اش بچشم .
بهار است. بهاری که در آن گاهی رایحه خوب خاطرات مشترک جولان می دهد. اردیبهشتی جولان می دهد که طعم ناب دوست داشتن از لحظاتش چکه چکه می کند.
فصل ورق زدن کتاب زندگیست. ورق زدن و رسیدن به صفحاتی که عطر شکوفه های سرخ شهادت از آن به مشام می رسد.
دیروز دختر همسایه پشت تلفن گفت که چایت را دم کن، دارم با یک بقچه حرف می آیم. بی انرژی و خسته آمد، بدون دختر کوچکش. هنوز نرسیده و ننشسته گفت: چقدر با مادرهایمان فرق می کنیم.
ر دومین جشنواره موسیقی «نوای خرّم» که در تالار وحدت برگزار شد، کودکان و نوجوانان زیادی از سراسر کشور با نوختن قطعات مختلف به رقابت پرداختند. در بین برگزیدگان این رقابت‌ها نام نوجوانی نوشهری نیز به چشم می‌خورد. «فربد حناچی» هنرمند نوجوانی بود که توانست در رده سنی ۱۰ تا ۱۳ سال جایزه «نوای خرّم» را کسب کند
وچه پس کوچه های زخمی که درد ویرانی و در به دری را چشیده اند و خانه های مجروحی که روزی زندگی شان روی آب، شناور و دام هایشان تلف شده اند، سیل را خوب می شناسند.
باغ هایی که درختان شان مرده اند و عروسک های رنگی که روزی چشم هایشان
ارمون آنلاین: دکتر بنفشه فراهانی، یکی از برترین راهنمایان تور کشور؛ راهنمای تور، بهترین تصمیم زندگی ام بود بنفشه فراهانی ۴۳ ساله است، کارشناسی را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی به پایان رساند و از اواسط دوره کارشناسی بود که به رشته گردشگریعلاقه مند شد. او اکنون دکتری گردشگری دارد. خودش می گوید:«حقیقتش این است
دزفول به تهران می‌آید
کارگردان سربداران: در حال خواندن رمان “مزدک” هستم
چطور جلوی شیرینی‌خوردنم را بگیرم؟
سرآشپزهای ایران در جزیره
بهترین شیوه برای انبار‌کردن لباس‌های زمستانی را بخوانید
چرا بعضی‌ها پولدار نمی‌شوند؟
گردشگری اروند را رونق می‌دهیم
مهمانی فعالان گردشگری در هورتکس کیش
درباره هتل‌های تهران چه می‌دانید؟
نقش تروماهای جمعی و تفکر دائم در بی‌خوابی ایرانیان خاصه زنان ایرانی
شب نغمه‌های اذان ایرانی
پایتخت ورشو در ایران
چطور تیشه به ریشۀ معماری بومی مازندران می‌زنند؟ کلبه‌های سویسی یکی‌شان است!
خیابان‌های نمادین تهران در خطر انقراض کامل!
