پدر یا مادر هستید؟ این مطلب ویژه شماست - ارمون آنلاین armoononline.ir

به طور کلی در دنیای پرشتاب امروز، شاید مفهوم صبر و شکیبایی برای مادر مدرن این دوره زمانه نقطه قوتی به حساب نیاید. استرس و شتابی که بی وقفه در معرض آنیم، رقابت پذیری محیط اطراف مان، سرعت بالای زندگی، انتظارات و توقع‌هایی  که هر لحظه با آن مواجهیم، ترس از آینده نامعلوم همگی رنج آورند؛ و مهم اینکه همه ی این ها را خواسته یا ناخواسته به خانواده و فرزندانمان منتقل می کنیم.

حال در همین فضای زندگی  کودکان مان را هم داریم. فرزندانی که هر کدام دنیای خودشان را دارند. و از قرار معلوم، خیلی هم آرام نیستند، بلکه باهوش و به اصطلاح شیطانند، عمدتا خودخواه و یک دنده اند، سر کوچک ترین چیزی داد و فریاد می کنند و خشمگین می شوند. بنابراین روشن است که  اوضاع به مراتب بدتر از آن چیزی است که وصف آن رفت.

چگونه می توان در چنین شرایط پراضطرابی خونسرد و صبور بود، و صبوری را نقطه قوتی برای ارتقای سطح سلامت بهداشت روانی و عاطفی خانواده، و بهبود ارتباط با فرزندان کرد؟

البته تسلط بر کودکان نه غیر ممکن که شاید بسیار دشوار باشد. گاهی شرایط به حدی می رسد که فکر می کنیم داریم از دست بچه هایمان دیوانه می شویم. اما یادمان باشد این مساله تقصیری را متوجه کودکان نمی کند.

در طبیعت بچه هاست که چنین باشند و اینکه ما به این شرایط دامن بزنیم، اوضاع را از آنچه هست خراب تر کنیم،  یا برعکس با عشق، ذکاوت و البته کمی هوشمندی فضا را به سمتی ببریم که عوامل آزارنده رنگ ببازند و فضا آرام تر و چه بسا شادتر شود، کاملا به شما، والدین، بستگی دارد.

خودتان را کنترل کنید

کنترل خود  شاه کلید یک پدر و مادر صبور است که در مسلط شدن بر اوضاع همیشه موفق اند.

خود کنترلی به والدین کمک می کند حد و مرزها را تعیین و شرایط را مدیریت کنند و تصمیم های هوشمندانه تری به ویژه در شرایطی که فضای خانه و خانواده بحرانی شده است، بگیرند.

بیایید با خودمان صادق باشیم. هر پدر و مادری می داند که این کار ساده نیست. اما بچه ها در چنین شرایطی والدین شان را به چالش می کشند و منتظر نتیجه می مانند. بیایید در این بازی ببریم. بُرد والدین به نفع بچه ها، والدین و کل خانواده  تمام می شود.

اگر یک آن، فقط یک آن، کنترل خود را از دست بدهید، بازی را باخته اید.اگربتوانید کنترل خودتان را حفظ کنید، توپ در میدان شماست.

اما چگونه می توان صبور بود؟ در ادامه پنج تکنیکی را نشان تان می دهیم که به صبوری در شرایط حاد کمک می کنند:

ا- کمی استراحت کنید

اگر احساس خستگی می کنید، حس می کنید انرژی ندارید، اندکی به اندازه اینکه باتری های شما مجددا شارژ شوند، استراحت کنید. هرگز در میان خستگی وارد چالش و بحث نشوید. شما برای اینکه تصمیمی درست و هوشمندانه بگیرید، صدای تان بالا نرود، و از کوره درنروید، حتما باید کمی استراحت کنید. به بدنتان فرصت دهید خودش را احیا کند. داخل اتاق تان شوید و به فرزندتان بگویید کمی نیاز به تنهایی  دارید. سرحال که شدید، بعد تصمیم بگیرید.

سعی نکنید وقتی خسته اید نقش یک پدر و مادر جدی و متعهد را بازی کنید. به تکالیف بچه ها کاری نداشته باشید. در مورد تقاضا و خواسته های فرزندتان تصمیم نگیرید. فقط به کودک بفهمانید که مامان یا بابا نیاز به کمی استراحت دارد.

یادتان باشد احساسات ما در زمان کمبود انرژی و خستگی یا ضعف تشدید می شوند. و هر کسی به راحتی در این شرایط صبرش را از دست می دهد و خشمگین می شود.

۲- تا ده بشمرید

وقتی می فهمید که کار دارد به جای باریک می کشد، حس می کنید که صبرتان دارد تمام می شود، از فرزندتان مهلت بخواهید، نفس عمیقی بکشید. آرام باشید و از یک تا ده بشمرید. حتی از فرزندتان هم بخواهید بشمرد. یا اینکه فضا را ترک کنید. تنها بمانید . نفس بکشید و دوباره از یک تا ده بشمرید. در چنین شرایطی آرام شدن شما حرف اول را می زند.

نفس های عمیق را فراموش نکنید، بهترین شیوه ای که به شما کمک می کند، ضربان قلب تان را پایین بیاورید و کمی آرام شوید. از طریق بینی دَم بگیرید و از طریق دهان بازدم کنید ، وقتی نفس تان را بیرون می دهید، احتمالا آه می کشید. این یک فرایند طبیعی است. و به آرام شدن شما کمک می کند.

۳- با خودتان مهربان باشید

وقتی به عنوان یک پدر یا مادر در موقعیت قرار می گیرید ناخودآگاه از خودتان بیش از حد انتظاردارید. دوست دارید که کامل باشید، بدون نقص. و وقتی نمی توانید انتظارات خودتان را برآورده کنید از دست خودتان عصبانی می شوید و همین عصبیت و خشم را به فرزندتان منتقل می کنید. با خودتان مهربان باشید. توقع های تان را از خودتان کم کنید. شما هم انسانید.

شما هم باید محدودیت های خودتان را بشناسید. و راه هایی را برای غلبه بر این محدودیت ها پیدا کنید. خود را قوی تر کنید. از نگرانی های تان بکاهید. خونسرد باشید و شکیبایی پیشه کنید.

۴- مثل بچه ها رفتار نکنید

بچه ها قدرت استدلال ندارند. برای آن ها سخت است که خشمگین نشوند و فریاد نکشند. اما شما مثل آن ها رفتار نکنید. اگر فرزند شما فریاد می کشد ، شما دیگر صدای تان را از او بلند تر نکنید. شما آرام و یواش صحبت کنید، می بینید که اینگونه، ناخودآگاه کودک هم صدایش را پایین می آورد.

مطمئن باشید اگر مثل بچه ها داد بزنید یا چیزی پرت کنید. به هیچ وجه اوضاع را بهتر نخواهید کرد. حتی اگر فرزند شما بترسد و از ترس آرام بگیرد. اثرات این فروخوردگی خشم در او بعدها به صورت جدی تری بروز خواهد کرد. اما اگر با خونسری و آرامش او را از اوج خشم پله پله پایین بیاورید، با صبر و مهربانی، کاری با تاثیرات درازمدت مثبت انجام داده اید.

نقش خود را درجایگاه یک بزرگسال به یاد بیاورید. مفهوم نظم و انظباط را دوباره برای خودتان تعریف کنید. بچه ها غیر منطقی هستند و در چنین شرایطی غیرمنطقی عمل می کنند. شما متفاوت و منطقی باشید. بکوشید بیاموزید که چگونه منطقی باشید.

۵- تمرین صبوری کنید

برخی وادین عادت دارند عصبانی شوند. اساسا جز عصبانیت زبان و رفتار دیگری را نمی شناسند. صبوری را بیاموزید و تمرین کنید. موقعیت های خشمگین شدن گذشته را به یاد بیاورید. رفتارتان را ارزیابی کنید. خودتان را سبک و سنگین کنید. نتیجه ای را که از آن نوع رفتار عاید کرده اید را ارزیابی کنید. اکنون خود را در همان شرایط قرار دهید و این بار با خونسردی و صبوری برخورد کنید.

بله این کار سخت است. اما شما دارید فرزندانتان را تربیت می کنید. برای این کار وقت بگذارید. این کار همت والا و عشق بی دریغ می طلبد. ناامید نشوید شما در حال سرمایه گذاری باارزشی هستید. برای آن تلاش کنید.

به این فکر کنید که چه چیز باعث شد شما ناگهان صبرتان را از دست بدهید. چه چیز باعث شد ناگهان فریاد بکشید. کجای کار حساب کار از دستتان خارج شد. بر این نقطه تمر کز کنید. خود را قوی تر کنید. اگر نیاز است مشاوره بگیرید.

صبور بودن، حفظ خونسردی و آرامش شاه کلیدهای یک پدر و مادر موفق هستند. این ترفند جادویی را یاد بگیرید و به کار ببندید. مطمئن باشید پشیمان نمی شوید. با این کار سطح سلامت روانی و بهداشت روانی و عاطفی خانواده را بالا می برید. رابطه تان را با فرزندانتان بهبود می بخشید. و به جای عصبیت و اندوه ، شادی را تسری می دهید.

فرزند شما در مواجه با چنین رفتاری می آموزد که خودش هم بر خشمش کنترل داشته باشد. و در فضای بیرون از خانه در یک مشاجره یا در دعوا با همکلاسی اش صبور باشد و به اصطلاح شر نتراشد.