- 19713
- ۱۴۰۱/۰۵/۲۵ - ۰۷:۳۱
مدیران آموزش و پرورش در حقیقت معلم هستند؛ معلمانی که در سطحی دیگر با ایثار و ازخودگذشتگی خدمت کرده و متاشفانه همیشه مورد هجمه خودی و غیر خودی بودند. همه ما شعار تکریم مقام معلم را سر می‌دهیم. همه ما از زمین و زمان گله کردیم که چرا به آموزش و پرورش توجه نمی‌شود، چرا مقام معلم را پاس نمی‌دارند، چرا در سیاست گذاری‌ها اولویت نیستیم؟
حضور جناب کمالی
سرپرست آموزش و پرورش استان مازندران
اینجانب در طول مدت آشنایی جنابعالی را به تقوا شناختم چرا که عموما در فرمایشات خود از گزاره‌های اخلاق و دینداری استفاده نموده‌اید. برای جنابعالی که به نظر انسانی متقی هستید عرض می‌کنم:
ارمون آنلاین: مدیران آموزش و پرورش در حقیقت معلم هستند؛ معلمانی که در سطحی دیگر با ایثار و ازخودگذشتگی خدمت کرده و متاشفانه همیشه مورد هجمه خودی و غیر خودی بودند. همه ما شعار تکریم مقام معلم را سر می‌دهیم. همه ما از زمین و زمان گله کردیم که چرا به آموزش و پرورش توجه نمی‌شود، چرا مقام معلم را پاس نمی‌دارند، چرا در سیاست گذاری‌ها اولویت نیستیم؟ و چقدر تاکید کردیم و دوست داشتیم نگاه جامعه به ما متفاوت از دیگر دستگاهها باشد چرا که مدعی هستیم ما دستگاه تربیتی هستیم و توجه به مقوله تربیت و آموزش و پرورش سنگ بنای توسعه است. خدا می‌داند که در سال‌های اخیر برای حفظ و ارتقاء منزلت معلم، چه خون دلها که نخوردیم و چه هزینه‌ها که ندادیم و چه شماتت‌ها که نشنیدیم.
برادر گرامی ! شاید از اولین دلایل بی‌مبالاتی بخش بزرگ جامعه و عدم احترامِ مطلوب و مورد انتظار به معلم از سویی و جسارت یافتن برخی کوته‌نظران و منفعت‌طلبان به مداخلات غیر کارشناسی در تخصصی‌ترین دستگاه تربیتی خود ما هستیم. آنجا که مدیر آموزش و پرورش شهرستانی را پس از سال‌ها خدمات مفید و موثر، به‌عنوان نمادِ احترام به دستگاه تعلیم و تربیت و معلم، بدون اطلاع قبلی و بسیار توهین‌آمیز جابجا می‌کنیم ! آنجا که بر بدعت اسلاف پیشین صحّه گذاشته و لحظه‌ای درنگ نمی‌کنیم که به چه قیمت این جابجایی‌ها را انجام می‌دهیم !
جناب کمالی ! مدیرانی که جنابعالی و آقای عابدی نابلد، قسم به حذفشان خوردید و به هر طریق ممکن سعی بر برکناریشان داشتید و دارید مدیرانی بودند که در بدترین شرایط اقتصادی و تحریمی و با دستان خالی و با حداقل‌های درآمدی، از به گِل نشستن کشتی بزرگترین دستگاه اجرایی کشور ممانعت کردند. مدیرانی بودند که از خود و خانواده خود برای حرکت و ارتقا دستگاه هزینه کردند. مدیرانی که انواع ناملایمات و مداخلات و توهین‌ها را به جان خریدند ولی آنی از ماموریت و رسالت خود غافل نشدند. مزید بر آن در سخت‌ترین وضعیت ممکن در طول بیش از ١٠٠ سال اخیر یعنی دوران حادّ کرونا لحظه‌ای از حضور جهادگونه خود نکاستند. مدیرانی که عزیز‌ترین یاران و همکاران و بستگان خود را تقدیم کردند. این نیروهای لایق و وفادار به آموزش و پرورش و نظام و مردم با حداقل‌های حقوقی ساختند. این مدیران، مدیران تربیتی بودند و نه روسای شرکت‌های خصولتی با حقوق چند ده میلیونی یا برخی ادارت و نهادهای با اجر و مزد بالا. اینها صورت خودشان را با سیلی سرخ نگه داشتند اما دم نزدند.
اینها مدیرانی بودند که گاه در جلسات خاص و در جمع مدیران دیگر ادارات به جهت حفظ آبروی دستگاه و منزلت معلم از بیان مبلغ حقوق خود ابا داشتند و یا حتی از روی توریه عدد و رقم بزرگ‌تری را بیان داشتند. در بدترین شرایطی که به دلیل ضعف ساختاری و ضعف سیاستگذاری درست که از گذشته به ارث رسید و بسیاری از کارکنان متخصص و زبده دستگاه اصرار بر خروج از حوزه ستادی داشتند با چاشنی محبت و با تمنا از ورشکستگی حوزه ستادی مانع شدند و بسیاری از خدمات شایسته دیگر که در این مجال نمی‌گنجد.
برادر گرامی ! این تذهبون !؟ به کجا چنین شتابان!؟ این همه جابجایی با زدن سرپرستی مرضی رضای کیست؟ برای خوشایند چه کسی چه کسانی؟ چه گروهی؟ چه نهادی؟ اصلا سهم این جماعت در تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری برای دستگاه تربیتی چقدر است؟ و اصلا چه مرجعی این سهم و سهم‌خواهی را به آنان داد؟ آیا این رفتار مرضی رضای خداست؟ منطبق بر منویات رهبری معظم است؟ منطبق بر نظر کارشناسی اهل فن و خبره تربیت؟ چه اتفاق و خطای بزرگی در ادارات آموزش و پرورش شهرستان‌ها و مناطق اتفاق افتاد که به‌صورت ضرب‌الاجل و با سوق دادن دستگاه به سمت و سویی نامعلوم به اینگونه جابجایی تن داده‌اید!؟ آیا این رفتار و این معامله خودزنی و شکستن اعتبار دستگاه نیست؟ آیا چنین رفتاری مذموم جز حیف نمودن همه تلاش‌هایی که برای اعتبار بخشیدن به آموزش و پرورش انجام شد ثمره دیگری دارد؟
چگونه است که برخی دستگاهها برای جابجایی مدیران خود سنگ تمام می‌گذارند؟ آیا آنها جز به‌دنبال بهادادن به خود هستند؟ آیا می‌توان پذیرفت بزرگترین دستگاه اجرایی استان اینگونه با سرپرستی مدیریت شود؟
جناب سرپرست! شما که خود به احتمال زیاد روزهای پایانی خدمت خود را می گذرانید در پی چه معامله‌ای تن به این بدعت نامیمون داده‌اید !!؟؟ کاش اندکی تامل می‌کردید و انصاف چاشنی کارتان بود که اسلام جز به ورع و انصاف هیچ زیبایی ندارد. باشد تا در دادگاه عدل الهی پاسخگو باشیم.
رستمی؛ مدیر سابق آموزش و پرورش سیمرغ
۲۵ مرداد ١۴٠١
