» حسین برزگر ولیکچالی: جمعیت جوان ایران دنبال کوره راهی هستند

ارمون آنلاین- حسین برزگر ولیکچالی: جامعه ایران، جامعه جوانی است که بیشتر افراد را جوانان زیر ۳۰ سال تشکیل می دهند و با مشکلات بسیاری در همه ی ابعاد زندگی خود مواجه هستند که به همین دلیل، موضوع جوانان؛ یکی از چالش های اساسی جامعه ایرانی است. بنابراین ضرورت اتخاذ راهکارهای مناسب علمی و عملی برای برون رفت از وضعیت موجود و رسیدن به وضعیت مطلوب؛ نیازمند برنامه ریزی، انسجام، هماهنگی، سیاست گزاری، حمایت و پشتیبانی از طرح های سرمایه گذاری در راستای به فعلیت رسیدن استعدادها، قابلیت ها و ظرفیت های جوانان است. در جامعه شهری، دیدن مسایل جوانان، نیازی به حساسیت های ویژه ندارد. میلیون ها نفر در گستره ملی و هزاران نفر در حوزه ی محلی و شهری، جویای زندگی سالم، شرافتمندانه و آبرومندانه در سطح جامعه هستند.

امروز جمعیت جوان ما به خصوص در نقاط شهری، به هر دری می کوبند تا کوره راهی به دنیای زندگی یک انسان معمولی بیابند؛ تا شغلی، سرپناهی، همسر و همراهی پیدا کنند. موانع دشوار ورود به دانشگاه را پشت سر می گذارند و به دانشگاه ها می آیند به امید آن که «چراغ راه آینده» آن ها باشد. وقتی از درون نا امید می شوند، خطر می کنند و به سایر نقاط و بلاد پناه می برند. این خطر را به قول «حنظله باد غیسی» نه برای مهتری که برای دستیابی به حداقل های زندگی، می کنند. در غربت و مهجوریت؛ با غم تنهایی، بی کسی، بی چیزی، ناچاری، با جامعه ای نامهربان، نامانوس و سخت آشنا، از روی الحاح و ضرورت، سازگار می کنند. اینان جوانان متعهد و پاکباز هستند که وقتی که با دشواری و چالش های زندگی معمولی مواجه می شوند، انگ می خورند و برچسب می گیرند!
اما به راستی چه کار می توان کرد؟ اگر بر این جوانی کردن، به قول عراقی؛ «به دو دیده خون ننشانیم، پس به کدام مسلک و طریقیم؟» به کدام ملت و جامعه ای تعلق داریم؟ ما از کنار همه بدبختی ها و نارسایی ها عبور می کنیم و تنها نگرانی ما این است که چرا جوانان ما، مثل ما نیستند؟ وجود انواع انحرافات، کج روی ها و کژکارکردی ها در جامعه ای که سرشار از منابع غنی خدادادی و مواهب طبیعی است، نشانگر به فعلیت در نیامدن اراده ها است که هنوز عزم را برای حل مسائل و مشکلات جوانان جزم نکرده است. نسل دیروز جوان ما در فضای یک جامعه انقلابی، ایثارگر و فداکار، با درک نیازها و ضرورت های آن روزگار و همراهی با قاطبه مردم، صحنه های زیبا، و به یاد ماندنی را از ایثار و اخلاص برجا گذاشتند. اما امروز برای نگاه کردن به جوانان باید افق ها را وسیع و نگاه ها را عمیق کنیم و گذران زندگی آنان را با جوانان هم سن و سال در اطراف و اکناف، مقایسه کنیم. از یک طرف؛ بی اختیار، یاد این جمله حاج سیاح می افتیم که؛ «این ها کیستند و ماها کیستیم؟»، از طرف دیگر از میزان توانایی،  صبر و شکیبایی های آنان حیران می مانیم. از صمیم قلب شادمان می شویم که این سرزمین را به کسانی واگذار می کنیم  و به دستان نسلی می سپاریم که هزار بهتر از ما هستند و این جمله معروف را زیر لب زمزمه می کنیم: « خداوندا، اکنون بگذار تا بنده تو بیارامد، زیر دیدگان ما، سلام و رحمت تورا دیدند.» آری، در مسیر آرزو برای شناخت بهتر جوانان، انس و الفت و همبستگی با این عزیزان، فراهم نمودن زمینه های حضور آنان در عرصه های فرهنگی و اجتماعی، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. عرصه ورزش؛ تقویت حس هم گرایی، همیاری، عطوفت، اخوت و انسجام و شکل گیری هویت و ماهیت همه با هم بودن را سبب ساز می شود.
دوره ی جوانی، زمانی است که انسان با انرژی و با حساسیت در برابر بازتاب های محیط و مسئولیت پذیری فردی، به دنبال کسب هویت است. جوانان باید نقطه اتکایی برای پیوند با خود، با جنس مقابل و با ارزش های فرهنگی و اجتماعی محیط اطراف بیابند.
جوانان ما در جامعه شهری باید در فرآیند جامعه پذیری، صلاحیت و آمادگی گزینش و رد و یا تصاحب عناصر محیط اجتماعی را کسب کنند. به رغم وجود والدین، دوستان، معلمان، خویشاوندان و… اما جوانان در حل بسیاری از مسائل تنها هستند، چون مشکلات ویژه خود را دارند. شماری از این مشکلات، متعلق به تمامی جوانان است. بنابراین مشهورترین و محسوس ترین عرصه برای پیدا کردن هویت، عرصه ورزش و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی است.
تردیدی نیست که یکی از ستون های اصلی رفتار جوانان، در وقت آزاد است. بین ورزش و جوانان، نوعی کشش و تعلق متقابل وجود دارد. دنیای ورزش به طور عمده در گرو تلاش جوانان است. تحرک، قدرت، موفقیت، تناسب اندام و روند زیباشناسانه در وضعیت ورزش، شکل می گیرد. بنابراین توجه مدیریت شهری به خواست اصلی جوانان در این عرصه، با هدف پیوند ورزش و جوانان و استمرار و حفظ اصل موفقیت، رقابت در کنار رفاقت و حفظ فضایل انسانی، اخلاقی و دینی و به منظور بالا بردن ظرفیت های انسانی و یاری بخشیدن به جوانان برای برون رفت از گرفتاری ها و تنگناها، انتظاری دور از دسترس و غیرممکن نیست.